"Yaş"
Yaş.
Yaşlanmak.
Yaşlanınca işe yaramamak.
Korku.
Pek az insan yaşlanmaya nezaketle yaklaşıyor.
Ahlanıp vahlanmadan, şikayet etmeden, her gününün değerini bilerek.
Hayat dediğimiz 2 kapılı handa gündüz gece yürürken, yaş alırken, isteklerimizin zamanlamasıyla hayatın ritmi uymadığında kendimizi başarısız hissedebiliyoruz.
Miro sergisi sonrası da bu konu bende filizlenmişti.
Miro'nun başarısızlıkları, yaşı ve vazgeçmemesi...
Benzer bir şeyle karşılaştım bu sabah.
Bu haber ile.
Beni bu haberde en etkileyen insan Carmen Herrera.
Kendisi 99 yaşında bir ressam.
İlk resmini ise 89 yaşında satmış.
Ve üretmekten hiç vazgeçememiş.
İçinde belki de konuşan "Ulan 89 yaşına geldin, bir parça bir şey satamadın, 17 yaşında ressamlar orada burada sergi açıp beğeniliyor, sen bir işe yaramazsın!" dememiş.
Belki de demiş, ama o üretmiş, üretmiş, üretmiş.
Üretmiş olmak için değil, kendi için üretmiş.
Valla kendisi öyle diyor :)
Kime göre, neye göre kendimizi başarılı/işe yarar görürüz?
Birileri için değil, kendimiz için ne yapmaktan hoşlanırız?
Her gün "yaş" almayı nazikçe karşılamak ve keyfine varmek dileği ile.
