Vazgeçmek

Dün çok sevdiğim cancağızımla ilişkiler üzerine sohbet ederken, kendi içimde güzel bir yere vardım, "Hah" dedim "Bunu bloga yapıştırırım".

Konuşmamızda, bir insana harcadığımız enerjinin ve çabanın miladının o ilişkiden içten içe vazgeçmemiz durumu ile alakalı olduğunu farkettik.

Kalbin doğası bunu zaten bilerek davranıyor ama kendini çok cinocin sanan zihnin bunları gerçekten algılaması ve bilgiden bilişe geçirmesi zaman alabiliyor.

Herhangi bir ilişkisel bağ içinde sürtüşmeler, kırgınlıklar, yanlış anlaşılmalar aslında birer uyarı zili gibi; "ya onu bunu bırak da, sen vazgeçtin mi?" sorusunu sormak için.

Kalp bir şekilde aradaki enerji alanından vazgeçmişse, alacağını almışsa, kontratı tamamladıysa, ne yapılırsa yapılsın, ne konuşulursa konuşulsun, ne kadar anlaşılmaya calışılırsa çalışılsın, yamalı ip gibi konu(lar) bir yerden arıza veriyor.

Eğer kalp henüz vazgeçmemişse ve deneyimleyeceği bir şeyler varsa da her şekilde ilerleniyor; birlikte başka yollar bulunuyor, birlikte gelişiliyor ve oyun arkadaşı olunuyor.

Bu yüzden konu bana göre her ikili durumda "anlaşmak" değil, "vazgeçmemek".

Sonra dedim ki bir insanın diğerinden vazgeçmesi için ne gerekiyor?

Kendi içindeki tükenmişlik.

Tüketmiş ve tükenmiş bir insanın sağlıklı, sevgi dolu ve açık kalpli ilişki kurmasını beklemek o insana haksızlık.

En büyük haksızlık da insanın kendi yaşam enerjisine ve hayallerine yaptığı haksızlık, ancak o ayrı bir yazı konusu.

Tüm yolların Roma'ya çıkması gibi tüm konular da insanın kendisine adanmışlığına ve kendini beslemesine çıkıyor.

Sürtüşmelerde ve dönüp dolaşıp aynı tartışmalarda kendimizi bulduğumuz zaman bana göre kalbimize sormamız gereken "vazgeçtin mi" ve "neye ihtiyacin var?" demek.

Kalp yalan söylemediği gibi kaybetme korkusu ve ego savaşlarının toz bulutu meditasyonda dindiğinde yumuşakça ve sevgi dolu gidilecek yolu bize usulca gösteriyor.

İş ki duyabilelim.

Güzel kalp dinlemeler.