En güzel hediye

Bir insanın kendine verebileceği en güzel hediye nedir? Bugünkü cevabım: Kendini tanıyarak bilinçli seçimler yapması.

Ne sıkıcı dimi? :) (Dün yazılarımın "fazla" spiritüel olduğunu söyledi biri - onu andım şu an)

Ancak o kadar çok karşılaşıyorum ki ne istediğini bilmemekle.

Bu yüzden de sorumluluk almamakla. Kendimde de. Özellikle merkezimden uzaklaşıp eksenimden kaydığımda.

Bir anda zelzele olmuş (zelzele kelimesini çok kullanmak istiyordum ne zamandır, teşekkürler blog) da paniklemişim gibi ne yapacağını şaşırıp kendini daha da meşgul tutarak kendinden kaçabiliyor insan.

Kendimizi çooook meşgul tutmalarımızın altında da zaten acıdan, pişmanlıklardan kaçmak yok mu?

Sizi bilemem ama benim var. Sanki kaçtıkça duygular değişiyormuş gibi...

Bir nefesle tekrar bedenin içine yerleşerek bu dünyadaki evimize gelebiliyoruz oysa.

Kaçmadan, cesurca.

Ne istediğini bilmemek/kendini tanımamak ne demek? "Şu an bana ne iyi gelir?"i otomatik cevaplamak demek.

Aslında neyin iyi geleceğini bilmeden ezberden kafada yarattığımız kimlikten konuşmak demek.

Örneğin "Arkadaşlarımla bir şeyler içmek" diyip her yudumda bir an önce eve gitmenin hesabını yaptığımız vakit kendimizi ihmal etmiş olmuyor muyuz aslında? Oysa kendine neyin iyi geleceğini bilmek, enerjiyi yükseltebilmek demek. İhtiyaçlarını karşılayabilmek demek.

Bir kenarda enerjiyi yükselten şeyler sepetinde bir şeyler biriktirmiş insan kendini tanımaya bir adım daha atıyor, attıkça daha da enerjisi yükseliyor. Yükseldikçe daha cesur adımlar atıyor.

Sonra da tadından yenmiyor.

"Bugün ışığımı nasıl yükseltebilirim?" sorusuna bulduğumuz cevaplardan bir tanesine 15 dakika ayırmak üzere.

Mesela meditasyon? :)

PS: Fotoğraf temsili.