Korku

Dün büyük bir korku yaşadım. Bu hayatta en en en çok sevdiğim insanlardan biri minik bir kaza geçirdi ve bedeninde yanıklar oluştu.

Olaya şahit olan ben, hastaneye giderken araba kullanan ben, gece morfin sonrası uyurken başında bekleyen ben, hastenede deli gibi bakarken insanlar şifa mantralaı açan ben, elimle şifa veren ben ve bütün bunları hayretle izleyen başka bir benden öte ben, halden hale girdik.

Bugün ise korkunun bedenimde yarattığı zehrin etkilerini izleme yazısı yazmaya karar verdim.

Korkunun herkes üzerinde belirli paternler üzerinde hareket ettiğine inanıyorum.

Bu paternleri bilmek, koklayabilmek, kendini tanımanın bir açılımı sanki. Bende korku, önceden gidilmiş, korkulan ve göümlmüş toz toprak içindeki yollarının büyük bir depremle açılması etkisi yaratıyor ve birden aynı yollar tekrar beliriyor. Farkındalığın faydası ise "ha ben bunu biliyorum, yine aynı düşünme paternine girdim" diyebilmek oluyor, ucu karanlık tünelin içine girip "eee ne varmış şimdi burada" diyerek acıdan ve gerçekten kaçmadan.

İkincisi korku içinde bir nebze de olsa bende şok barındırıyor.

O şok hem donukluk, hem de diğer uç aşırılığı olan aşırı aktif zihin şeklinde tezahür ediyor.

Şoku atlatmanın temel çıkışı ise bedeni hareket ettirmek ve bilinçli gevşetmek oluyor.

Ancak o şekilde korkunun zehri çıkacak yer buluyor gibi.

Sizin korkularınız neler ve tetiklendiğinde neler yapıyorsunuz? Kendinizi objektif bir şekilde korkudan kaçmadan izlemeyı denemeye var mısınız?