Zerafet
Kendimi bir kaç sene öncesine kadar zarif bulmazdım.
4,7 kg doğarak beden zerafeti ile ilgili çalışmalara çocukken başlamıştım. :) Hayat boyu da gerek "bet" sesim, gerek iri kemiklerim gerek de "eeeeh" diyerek hep istediğimi yapmamla pek nazik ve zarif tanımını topluma göre doldur(a)madım.
Yani öyle sanıyordum...
Bir konuyla ilgili tanım değişmez bir gerçeklik taşıyorsa tabii ki yetersizlik ve "hedefe ulaşma" çabası beraberinde geliyor.
Zerafetin benim için eskiden tanımı asla kabalaşmayan bir dil, incecik bir beden, tatlı tatlı gülümseyebilme yeteneği idi.
Tanımım en son Tarsus'a gittiğimde anneanneme ve tüm aileme meditasyon eğitimi verirken değişti. Ailenin 10 üyesi ile meditasyon yapmak ve birbirinin hikayeleri içinde yükselmek kalıpları bir bir yıktı, baştan keşfetmek, tekrar doğmak için.
Zerafetin başka bir tanımla bana aslında verildiğini farkettim.
Sonra İstanbul'a geldim, biriyle tanıştım.
Konuşurken bir yerde "ayrılırken zerafet" tanımını kullandı.
Hah dedim, aradığım damar buydu.
Zerafetin ve nezaketin, içerisi sağlam köklenmemişse dışarıya ancak sahte tatlı gülümseme, düşünceliymiş gibi davranma şeklinde yansıdığını gördüm.
Fikirlerim öleceğim güne kadar değişecek olsa da, 23 Ocak düşüncem gerçek nezaketin ruhtan gelmesi gerektiği.
Adeta davranışların, kelimelerin, konuşmaların içerisinde yedirilmiş bir sos gibi.
O sos sayesinde öfkeyi bile bir nezaket çerçevesinde yaşayabilir sanırım insan.
O sosun içerisinde incitmemek için kelimeleri dikkatli seçmek, veda ederken de bir onur barındırarak veda etmek, kendine gösterdiğin değerin dünyaya zarif bir şekilde yayılması var.
Ve bu sosu pişirebilmek için kendi karanlığı ile yüzleşmesi gerekiyor elbet insanın.
Kendimize cesurca ışık tutarken nazik davrandığımız ve zerafeti her kelimememiz ve davranışımız ile dünyaya yayacağımız zamanlar yaşamak dileğiyle.
