Merak

Bir kaç gündür yaşamaya duyulan heyecan ve merak ilişkisini düşünüyordum.

Bir arkadaşımla kendi babamın 60 küsür yaşında olup bu kadar genç görünmesi ve hayattan yaşadığı onca şeye rağmen epey keyif almasını konuşuyorduk.

Ezberi bozmak lazım diyerek gerçekten içime sordum: "Sence babama hayat enerjisini veren nedir?" diye.

İlk cevap "merak" oldu.

Neyin nasıl çalıştığına, hangi müzede ne sergisi vara, kızı meditasyon eğitmeni ve şifacı oldu diye "meditasyon da neymiş ben de yapayım" yaklaşıma borçlu gibi geldi.

Bir çeşit iştah getiriyor merak aynı zamanda.

Hayata, öğrenmeye, gelişmeye duyulan bir iştah.

Merakımızı kaybettiğimizde hepimizin içindeki "yaşam enerjisi kovası" daha az doluyor.

O kovanın az dolması da gözümüzdeki feri, cildin parlaklığını azaltıyor.

Bir parçamızın hep deneyimlemek istediği ve ertelediğimiz meraklarımız neler? Belki bugün bunu sorma günüdür.

Ve mazeretler, "ama"lar, ertelemeler olmadan merakı doyuracak bir adım atma günüdür belki.

Bol meraklı günler.

P.S: Hayata duyulan merak kediyi öldürmüyormuş.

Başkalarının hayatlarına ve süreçlerine duyulan merak kendi kedimizi öldürebilirmiş.