Delilik

Dün Kızkardeşlik buluşmamız vardı. Bu buluşmalarda deneyimsel meditasyonlar yapıyor, eski kabile günlerimizi anarcasına dişi enerjiden güç alıyor, besleniyor ve kalpleri açıyoruz.

Sabah oturumdan önce gelen bir ilhamla 11 sene önce Japonya'dan aldığım çay törenlerinde kullanılan bardaklarla çay içme meditasyonu yaptırmaya kararı verdim.

Bir grup kadın, ortamızda duran çiçekleri izleyip 10-15 dakika çay içerek meditasyon yaptık.

Bİr an dışardan baktım da, birileri görse "delirmiş kadın grubu" gibi görebilirdi bizi.

Önce güldüm, sonra grupla paylaştım düşündüğümü.

Bu zamanda bir grup insanın sessizce harika renkteki çiçekleri izleyip, 5 duyuyu kullanarak çay içme meditasyonu yapması delilik gibi görünüyor.

Üyelerden biri ekledi: "Her gün işe gitmek için evimden Avcılar'a 1,5 saat gidiyorum. Sonra da 1,5 saatte geri dönüyorum. Bütün bunlar olurken "XX FM! Trafik stresinizi alır!" sloganı olan bir radyo dinleyerek zamanın geçmesini bekliyorum. Camı açamıyorum çünkü hava korkunç kirli. İlerleyemiyorum çünkü her yer araba. Bu delilikse o ne? O şimdi baktığımda her gün 3 saat arabada tıkılmak çok daha büyük bir delilik gibi geldi."

Diyecek bir şey bulamadım.

Özümüzün ihtiyacı olan zaman, hız, sakinliğe çok ters bir düzende yaşayarak adapte olmaya çalışıyoruz.

Sakinleşmek, bedene gelmek, köklenmek için ise Himalayaların tepesine çıkmaya gerek yok - çıksak hep ne harika olur o ayrı. İhtiyacımız olan bazen bir bardak çay ve haz alan duyularımız.

Kendimize bu düzende ancak minik aralar yaratarak farkındalık alanları açmamız bizi köklendirebilir.

Diyeceğim o ki; çay içelim.